Was de hele wereld maar zo eensgezind.
“Om eerlijk te zijn, we zijn wel een zeer divers gezelschap”, werd mij verteld nadat de melding kwam dat een jonge vent van 42 jaar was gestorven, alweer enkele jaren geleden.
Ik stapte in de auto en bespeurde een opgelaten gevoel in mijn onderbuik. Wat wordt er nu precies bedoeld met een divers gezelschap? Hebben ze allemaal andere kleding? Hebben ze allemaal een enorm uitgesproken mening? Kortom, ik had werkelijk geen idee en wilde me graag laten verrassen.
Nadat de deur open gemaakt werd door een zeer vriendelijke en opgetogen Surinaamse dame werd ik in een piepklein huiskamertje geplaatst. “Wacht hier maar even, iedereen is buiten. Ik haal ze wel even”, zei ze en vertrok. Vervolgens kreeg ik een soort receptie aangeboden. Tien mensen van zeer verscheidende pluimage boden mij de hand en vertelde hun naam. Tevens werd ik al bedankt voor de bewezen diensten terwijl ik nog moest beginnen. Ik voelde me erg welkom en kreeg een heerlijk warm gevoel van betrokkenheid. Dat het een divers gezelschap zou zijn, bleek achteraf een understatement.
We gingen aan het puzzelen om de uitvaart vorm te geven. Langzaam maar zeker begreep ik de diversiteit in de groep. Er waren binnen de familie meerdere geloven waar we rekening mee moesten gaan houden. Aan het tafeltje zaten enkele christenen, één Jehova’s getuige, enkele moslims en een persoon die het allemaal wel prima vond qua geloof. Geloof het of niet, de vriendelijkheid en openheid naar elkaar toe was immens. Een oase van liefde en acceptatie.
Zonder discussie, woede of een ander negatief gevoel werd de uitvaart besproken. Rekening houdend met ieders wensen om op zijn of haar eigen manier afscheid te kunnen nemen. Terwijl er schalen met Surinaams eten rondgingen, werd de uitvaart vormgegeven. Nog steeds ben ik blij verrast en ook een beetje verbaasd over de soepelheid waarmee alles besproken werd. Er viel geen onvertogen woord.
Na het eerste gesprek stapte ik in de auto naar kantoor. Een beetje overdonderd door het prachtige moment liep een klein traantje over mijn wang. Ik kon alleen maar denken: “was de hele wereld maar zo eensgezind.” Dát zou de wereld een stuk kleurrijker en vriendelijker maken. Eenvoudige middelen als begrip, luisterend oor en ruimte voor elkaar kwamen samen in dat klein huisje in die doodgewone straat.
Toen kwam de dag van de uitvaart. Tijdens de afscheidsdienst hielden we met ieders geloof en overtuiging rekening. Er werd gebeden, gelachen, gezongen en in stilte gevierd. Een samensmelting van cultuur, geloof en andere levensideeën bracht een prachtig afscheid waarin iedereen zich betrokken voelde. Ik was een ervaring rijker waar ik nog dikwijls aan terug denk. Het kán dus wel; samenleven én elkaar in zijn of haar waarde laten zonder (voor)oordeel.
Zo blijkt maar weer, een afscheid moet passend zijn bij de overledene en zijn dierbaren. In welke vorm dan ook. En juist dáárvoor maken wij ons sterk; bij élke uitvaart weer!
Bob
