Even een rustmomentje…
Enige tijd geleden was ik in de vroege ochtend alvast naar Saldersbron gefietst, waar wij ook ons kantoor hebben. Nog zo van alles te doen en ’s morgens is de telefoon vaak wat rustiger dan op de rest van de dag.
Toen ik door de schuifdeur liep hoorde ik een vriendelijke stem: “Goedemorgen Bob” zeggen. Verbaasd keek ik richting van de koffiehoek en daar zat een meneer achter een vers kopje koffie. Ik noem hem hier voor het gemak even Jan. “Heerlijk, even alleen geweest bij mijn vrouw, kopje koffie en dan kom ik vanavond wel weer terug,” zei Jan. Vervolgens nipte hij rustig aan zijn drankje met een tevreden blik in zijn ogen en een vriendelijke glimlach naar mij toe. Ik heb hem met rust gelaten. Een kwartiertje later stond hij op kantoor en begon te praten tegen mij.
Blijkbaar kwam hij elke ochtend naar Saldersbron om even alleen te zijn en de dag op te starten bij zijn overleden echtgenote. Geen telefoon bij zich, geen internet of tv welke hem het wereldnieuws opdrong. Geen verplichte gesprekjes. Even een rustmomentje.
Het is me al vaker opgevallen dat mensen naar het uitvaartcentrum komen om even alleen te zijn. Mijn gedachte ging altijd naar de overleden dierbare. Een moment samen zijn. Jan gaf mij echter ook een heel ander inzicht. Hij wilde tijdelijk ontsnappen aan de hectiek van de dag. Het is natuurlijk een feit dat de dagen naar de uitvaart toe erg druk kunnen zijn. “Je wordt geleefd,” is dan een vaak gehoorde opmerking. En dat klopt ook wel. Er is veel te regelen en veel te beslissen.
Overigens is het naar mijn mening een taak van elke uitvaartbegeleid(st)er om dit zo stapsgewijs mogelijk te doen. Mensen moeten niet in één dag alles hoeven te beslissen en te regelen. Neem de tijd die er is en laat je richting geven door de uitvaartbegeleid(st)er. Wij zijn er juist om zaken uit handen te nemen en enige rust te brengen. Voor zover mogelijk natuurlijk. Die grens bepalen nabestaanden zelf.
Ik kan me wel indenken dat die dagen erg druk zijn. Familie, buren, vrienden en collega’s willen nog een bezoek brengen om de nabestaanden een hart onder de riem te steken. Of vaak goed bedoelde adviezen en raad te delen. Mensen willen dolgraag iets betekenen of iets doen voor de nabestaanden. Soms is dit niet altijd even handig, soms gaan mensen hun eigen leed vertellen aan de nabestaanden, soms blijven mensen (veel) te lang op bezoek. Het heeft uiteraard ook een heel positieve kant. Mensen brengen een soepje of iets anders te eten.
Een enkele keer tref ik mensen die erg dicht bij de nabestaanden staan die een grens durven te trekken. “Nu even geen bezoek alsjeblieft. Kom liever morgen rond 19.00 uur. De familie wil nu graag foto’s uitzoeken voor de presentatie bij de uitvaart.” Hij of zij is zeg maar de agendabeheerder van de familie. Deze mensen zijn op mij nog nooit storend overgekomen. Het zijn vaak mensen die het vertrouwen hebben gekregen om de familie te helpen. Het kan ook écht helpen maar dat moet je ook kunnen. Het is namelijk niet altijd een even dankbare taak. Zeker niet als bezoekers zo’n opmerking verkeerd opvatten. Nabestaanden bepalen zélf de agenda in de dagen naar de uitvaart toe. Begrip vanuit hun omgeving is dan een echte steun.
Bezoek kan ook nà de uitvaart. Dat is vaak nog harder nodig voor nabestaanden en dan is er ook meer tijd om (na) te praten.
Ik vind het een heel fijn idee en gevoel dat wij door onze 24-uurs kamers rustmomenten kunnen bieden. Nu kun je naar je dierbare toe wanneer jij dat wilt. Juist om even tot rust te komen, niets te moeten en een momentje van bezinning en realiteit te ervaren. De rust te vinden om tot jezelf te komen en eventueel een traantje te laten.
Gelukkig had die lieve Jan dat ook heel erg goed in de gaten.
En toen ging op kantoor de telefoon en was ook mijn rustmomentje van die ochtend voorbij…
Bob
